Kelime Oyunu #16

Bir gölge çöktü çocuğun üstüne

Gölgenin ağırlığından ne olacak değil mi?

Başta umursamazdı çocuk,

Gölge onun için bir oyun arkadaşından ibaretti.

Ancak hafif bir kalemin elde tutulması gibi...

Zaman geçtikçe kalem bir kılıç kadar ağırlaştı.

Çocuk büyümesine rağmen bu demirden kılıcı kaldıramaz hale geldi...

Başta o kılıcı el üstünde taşırken artık kılıcın altında ezilmeye başladığını fark etti çocuk.

Kılıç bedeninde yaralar açtıkça çocuk büyüdü,

Çocuk büyüdü... Kılıç büyüdü... Yaralar büyüdü...

Gölge belki de insanın tek gerçekliğidir,

Asla onu bırakmayan... 

Karanlıkta görünmese dahi sabahı sessizce bekleyen ve sonra ortaya çıkan tek gerçek,

Aile gibi...

Doğarken onlar da bizimle yeniden doğar sanki...

Bir zamanlar oyun arkadaşı gibi gördüğün aile bir bakarsın üstünde seni ezen bir kılıç olmuş. 

Tanıyamazsın...

Aile kimi için kılıç olurken kimi için onu sararak havada uçuran bir bulut olur.

Nasıl gölge bin bir şekle bürünüyorsa aile de öyle anlayacağın...

Kimi çaba gösterir, ufkunu açmak için göklerde uçurur seni

Kimi kendi yaralarını kapatmak için senin derini soyar, acıtır.

Bulutlara sarılıp uçmak herkese nasip olmuyor işte...

Eğer kılıcın açtığı yaralardan bıktıysan,

Cesaret edip gölgenin şeklini değiştirmek, 

Bir buluta sarılmak sana kalıyor.