3 Mart Gecesi

Herkese merhaba. Buraya yazdığım ilk yazılardan birinde rüya günlüğü tutmaya başladığımdan bahsetmiştim. Yakın zamanda severek takip ettiğim Mustafa Özbek'in blog sayfasında, Siyah Ekran Dergi, Lucid Dream ile ilgili bir yazı okumuş ve ona da yorum yazmıştım. Sonra kendisinin de teşvikiyle net olarak hatırladığım bazı rüyaları burada da paylaşma kararı aldım ve ilkini paylaşıyorum. Onun yazısını da buraya tıklayarak okuyabilirsiniz. O zaman buyrunuz :)

Büyük bir evdeyim. Hasta, yaşlı bir adam var. Tam olarak hatırlayamıyorum kim olduğunu; ama belki de babamın babasıydı o adam. Kendisi tekerlekli sandalyede, kimseyle konuşmayan, bazen deftere bir şeyler not alan ve makineye bağlı yaşayan bir adam. 

Ama o da ne? Belli ki başımıza bir iş açacak bu adam. Uzun boylu olduğunu hatırladığım bir erkek var yanımda ve onu öldürmemiz gerektiğini söylüyor. Karşı çıkmıyorum, onunla gidiyorum. Salak, eldiven bile takmıyor eline! Kapıyı, lambayı o çıplak elleriyle açıyor, sandalyeyi itiyor ve adamın fişini hiç tereddüt etmeden çekiyor. İzliyorum... Ne bir şey yapabiliyorum ne de bir şey diyebiliyorum. Sadece izliyorum. Sonra kaçıyoruz.

Kaçmak aptallık olacak. Bir süre sonra dönüyoruz ve sanki evde değilmişiz de yeni gelmişiz gibi yapıyoruz. Evdekiler çoktan ayaklanmış. Olayın şokunu atlatmaya çalışıyor, bağırıyor, ağlıyorlar. Biri bizim yaptığımızı anlayacak diye ödüm kopuyor. İşte... Polisler de geldi. Şimdi mahvolduk. Çok gerginim. Şaşkın ve üzgün davranıyorum; ama evet, gerçekten bu şekilde hissediyorum. Adam kimseyle konuşmadığı ve hastalığından dolayı sorunları olduğu düşünüldüğünden fişi kendi kendine çektiği ve intihar ettiği düşünülüyor. Rahatlıyorum. Ta ki komşu gelene kadar. Adam sadece onunla konuşurmuş. Üzüntümüzü paylaşıyoruz onunla. O ara bir defter buluyorum; ama elimden alıyorlar. Korkuyorum. Sanki defterde katillerinin adını yazmış gibi hissediyorum; am bu mümkün değil ki. 

Polisler olay yeri sınırını tabancadan çıkan mermilerle çiziyorlar. Bu kadar gerginlik yeter. Uyanma vakti.