Güncel Durum

Herkese merhaba. 

Sizlere içimi döktüğüm son yazımda nihayet annemin babamdan boşanmak istediğini söylediğini yazmıştım. Şimdi güncel durumu bildirmek istiyorum sizlere.

Önce itiraf etmem gereken bir şey var. Babam annemi ve bizi senelerce üzdü, sinirlendirdi, onunla yaşamak bizi çok yıprattı. Bu bir gerçek. Ancak onun sürekli yalvarır şekilde evde dolanması, yemek yememesi ve ebeveyniniz olan insanın ilk kez üzgün görmek kolay değil. Maalesef duygusal biri olarak yanımda üzgün biri olunca bu insan ne kadar kötü olsa da demek ki beni de etkiliyor. Salak ben.

Buna rağmen beni çok kızdıran şeyler var. Bu kişinin sırf kendine boşanmayı yediremediği için ve etraftakilerin düşüncelerine karşı cesur olmadığı için bu kadar ısrarcı olması beni kızdırıyor. Bizi, çocuklarını kullanması beni çok kızdırıyor. 1 buçuk senedir görmediğim kadar gördüm adamı. Güya bizimle ilgileniyor. Ancak biz birinin değişmesini istemiyoruz. Birinin çocuklarının yüzüne bakması için eşinin ondan boşanmak istemesi mi gerekir?

Bana diyor ki: "Anneni sen ikna edersin anca, lütfen bir şey de".

Birincisi lisede anne babamın saçma tartışmalarından o kadar sıkılmıştım ki kendimi ister istemez susun artık diye araya girmiş halde buluyordum. Bir gün bana bağırıp: "Sen aramızdaki meseleye karışma" diyen kendisiyken şimdi neden karışmamı istiyor :)

İkincisi bu evliliğin hep yanlış olduğunu bilen orta okuldaki ben anneme sürekli "Boşan" derken nasıl bu karar alınmadıysa şimdi de benim "Boşanma" demem bir işe yaramaz. 

Kendisine bunu söylediğimde bana olan tavrı da yine eski halini aldı :) Yine nefretle bakıyor bana. Çünkü dereyi geçene kadar bana "Kızım" dersin değil mi :) Yoksa ne işin olur benimle? "Tamam istediğini yapıp imzalayacağım kağıtları!" dedi az önce. "Bakalım mutlu olabilecek misiniz" diyor. İçten içten hala mutsuz olmamızı, pişmanlık duymamızı istiyor. Boşanma kararın yanlış olduğuna kendini çok inandırmış. Küçük kardeşim de "Bizim diyeceğimiz bir şey yok, sizin kararınız sonuçta" dedi. Şimdi son çare anneme "Babanlara da soralım, ani karar verme" diyor. Yahu olmuş 26 sene, ne ani kararı :) 

Hafta sonu çok zor geçecek sanırım. Evde olmadığı zaman çok iyiyim; ama eve geldiği andan itibaren mide bulantım başlıyor. Ayak sesini her duyduğumda yüzümden alevler çıkıyor sanki. Çok rahatsız oluyorum. Kafamı bir şeylere veremiyorum. Hep bir şey olur mu acaba diye panik halindeyim. Sizlerin yazdıklarınızı da okuyamadım bu ara. Affedin. Bolca sevgi hepinize.