Geçmişe Yolculuk

Herkese merhaba. Geçen ay okurken beni bir hayli düşünmeye iten, aklımda birçok şeyin canlanmasını sağlayan bir kitaptan bahsetmek istiyorum sizlere. Yetenekli Çocuğun Dramı, Alice Miller tarafından ilk olarak 1970'li yıllarda yazılmış. Bu dönem hem psikoloji alanında hem de sosyoloji alanında genellikle konu olarak dışlanan çocukların ilk yıllarındaki anılarının aslında kişiliklerinin oluşmasında, bazı sapkın davranışların ortaya çıkmasında ne kadar önemli olduğu yazar tarafından dile getiriliyor ve çocukların psikanaliz ile incelenmesine de büyük katkı sağlıyor yazar. Ben de kitabı okurken hafızamda canlanan bir anıdan bahsetmek istiyorum sizlere...

Küçüklüğümden beri mide problemlerim var benim. O mide bulantısı özellikle üniversiteye başladığım döneme gelinceye kadar hayattan bezdirdi beni. Düzgünce bir şey yiyemezdim. Lisede kusarak başlamadığım bir sabah olmazdı. Midem özellikle lisede bu sürekli aç karınla safra kusma durumundan zarar gördü elbette; ancak bundan öncesinde doktorlar mide bulantısına neden olacak hiçbir şeyin olmadığını ve bu durumun psikolojik olabileceğini söylüyordu. Buna sonradan ben de inandım. Çünkü ne zaman ki ben üniversite için farklı bir şehre gidip babamdan uzak bir dünyadan yaşadım benim mide bulantılarım da ondan uzaklaştıkça yok oldu.

Şu an sevgilim olan kişiyle henüz ilk buluşmalarımızdı. Bir gün okul çıkışı acıkınca bir yere gidip bir şeyler yemek istedik. Ama ben nedense birden eskisi gibi bir mide bulantısı hissettim. Ancak sevgilim o ara bir şeyler anlattığı için kafam dağıldı ve bulantıyı unuttum. Neyse... Sanırım dürüm yiyorduk ve yemeğin yarısından çoğu bitmişti. O biraz hızlı yediği için erken bitirmişti ve ben nedense birden strese girdim o an. Doymuş olmama rağmen kendimi bitirmek için zorluyordum... Artık neredeyse kusacak hale gelmiştim anlayacağınız. Sonra sevgilim dedi ki: "Doyduysan bırak ya yemek zorunda değilsin". Bu cümle beni inanılmaz şoka uğrattı. Küçüklüğümden beri hep mide sorunum olduğu için ve ne zaman dışarı çıksak yemeğimi bitiremediğim için "Biz seni boşuna mı getirdik, boşuna mı para verdik şimdi buna" diye baskıya maruz kaldığım için bu cümle beni çok şaşırttı. Dedim ki: "Evet ya, yemek zorunda değilim". O an yaşadığım mutluluğu, özgürlüğü sizi nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Bu sözleri duymak anlık bir şekilde moralimi bozardı elbet eskiden; ama beni bu denli etkilediğini hiç bilmiyordum. Bu tür baskılar da üstümden kalktı zamanla. Artık bir şeylerden çok korktuğum ya da strese girmediğim sürece mide bulantısı yaşamıyorum. 

Okurken sürekli kendi hayatımdan bir şeyler bulmak çok hoşuma gitmişti. Yazarın ayrıca kaleme aldığı anılar da okuyucuya güzel yol gösteriyor. Özellikle ebeveynlere ya da ebeveyn adaylarına öneririm kitabı. :)