29 Kasım 2020

 

Yetersizlik hissi, içinde bulunduğum stres ve bunalımın belki de en önemli nedenidir. Bu his bana kendimi çok yorgun, tükenmiş ve mutsuz hissettiriyor. Üzerimde büyük bir yük bu. ,

Etrafımdaki insanlar genel olarak benim ne kadar çalışkan, başarılı biri olduğumu söylerler ve överler beni. Ancak ben kendimi asla bu övgülere layık görmem. Ne kadar çalışıyor olursam olayım, ne kadar kendimi meşgul edersem edeyim ve akademik olarak iyi durumda gibi görünsem de bunun somut bir ödülü olmadıktan sonra insan kendini toplumdaki, çevresindeki diğer insanlarla karşılaştırır hale geliyor. Ayrıca insan çok da ilgi duymadığı, sevmediği bir alanda başarıyı yakalasa da kendini doymuş hissedemiyor. Anlayacağınız... Kendimi yetersiz görüyorum. 

Yetersizlik duyguna kapıldığım zaman ise bir şeyleri yapmayı bırakıp kısa süreli de olsa hepsinden vazgeçiyorum. Depresif bir ruh hali üzerime çöküyor. Hareket edemeyecek duruma geliyorum. Bu, aslında kendi kendime kurduğum bir tuzak gibi. Tüm bunları yapmaktan ne zaman kurtulurum bilmiyorum. Bu yolculuğun uzun süreceğini ve aceleci davranarak kendimi sıkıştırmamın sadece beni bu yoldan uzaklaştıracağının da farkındayım. 

Bu hissi yenmek için şu an yaptığım tek şey sürekli olarak bitiremediğim/yapmadığım işleri düşünmek yerine kendime "Kendi şartların içinde elinden ne geliyorsa en iyisini yapıyorsun" diyebilmek (Ne yalan söyleyeyim, kendime bunu söylemek bana çok zor geliyor ve bunu çoğu zaman yapamıyorum). Bunu sürekli aklımın bir köşesinde tutmaya çalışıyorum. Bunu söylerken kendime tamamen inanıyor muyum?.. Hayır. Ancak kelimelerim, cümlelerin bir gücü olduğuna inanıyorum ve öne sürülen birçok teori bunu doğrular nitelikte. Halk arasında sıkça kullanılan "Bir şeyi 40 kez dersen olurmuş"tan tutun sosyal bilimlerdeki "söz edimi"ne kadar... Bu yüzden yukarıdaki cümlenin doğru olduğuna henüz inanmasam da söylemeye ve kendime bunu tekrar etmeye çalışacağım.