27 Kasım 2020/Suçlama

Dün yapmaya çabaladığım tek şey kendime karşı daha merhametli olmaktı. Tüm gün buna dikkat ettim ve bu vesileyle bunun önündeki bazı engelleri de fark etmiş oldum. Bunlardan biri imrendiğim ve benden şanslı olduğunu düşündüğümde kendimi suçluyor olmam. Aradaki tüm farklılıklardan kendimi sorumlu tutuyor olmam kendime acımasız davranmama neden oluyor. Ancak hayatımdaki her şeyden ben sorumlu değilim. Doğduğunuzda size bahşedilen bazı fiziki özellikler, dünyaya geldiğiniz çevre, aileniz ve daha bir sürü şey. Her şey bizim kontrolümüzde değil. Ancak bu tür şeyler hayatımızı büyük oranda etkiliyor. Bazı nedenlerden dolayı kendimizi suçlamak ya da ailemizi, yaşadığımız ülkeyi suçlamak bize bir çözüm getirmeyecektir. Bu yüzden biraz rahatlamaya, suçlama davranışından kurtulmaya ihtiyacım(ız) var. 

Peki bu bir günlük, merhamet konusundaki bu dikkatim bana neler hissettirdi ya da düşündürdü? İlk olarak normalde yaptığım ya da yapamadığım için kendime kızacağım şeyler konusunda kendime bir özgürlük alanı oluşturmaya çabaladım. Bu, kendimi biraz huzurlu ve rahatlamış hissettirdi. Hatta gün içinde varlığını pek fark edemediğim küçük, mutluluk verici şeyleri görmeye başladım. Ayrıca enerjimin arttığını fark etmemek elde değildi. Uzun olacağını düşündüğüm bu yolda sadece bir günde bunları hissedebilmek beni umutlandırdı doğrusu. 

Son olarak eklemek istediğim bir şey var. Bu sabah meditasyon sırasında aklımda ne olduğuyla ilgili bir soru soruldu. Saat sabah 6.30 civarıydı. Ancak benim bu soru karşısında kafamda canlanan tek şey koca bir karmaşadan ibaretti. Sabahın bu saatinde dahi zihnimi görecek dinginliğe sahip olamadığımı anladım böylece. Önümüzdeki zamanlarda da yine aynı soruyu kendime aynı soruyu yönelterek bir gelişme olup olmayacağını takip etme kararı aldım.